Nasamprzód pisarz umieścił Prolog w postaci sonetu. Następny, również w wykonaniu chóru (podobieństwo do antyku), pojawia się przed aktem II. Wstępna scena utworu, czyli otwierająca sztukę, przedstawia bójkę służących, tym samym pełni funkcję ekspozycyjną. To dzięki niej wiemy, iż podłożem utworu jest waśń dwu potężnych rodów. Ukazane stosunki panujące między tymi familiami to tło wydarzeń, a jednocześnie powód zachowania bohaterów, czyli to, co wydaje się mniej ważne tak naprawdę stanowi pierwocinę całości. Do chwili zawiązania właściwej akcji, czyli spotkania dwojga kochanków, osoby dramatu ujawniają w dialogu charakterystykę głównego bohatera.
Kolejne zdarzenia aktu I są przygotowaniem do sceny spotkania tytułowych postaci. W toku akcji ciężko by wskazać jeden punkt kulminacyjny, jako że akcja rozgrywa się częściej naokoło serii dramatycznych zdarzeń, dokoła ludzi związanych z młodymi postaciami niż wynika ze związków przyczynowo-skutkowych. Toteż spotkanie Romea z piękną nieznajomą wywołuje lawinę wydarzeń, które zastępują ekstremum. Właśnie taka „wielowierzchołkowość” zawartość budowy dzieła charakterystyczna jest dla nieregularnego szekspirowskiego dramatu. Przełom w toku akcji stanowi walka z Tybaltem.
Wydarzenie związane z kuzynem Julii przymusza Romea do ucieczki z Werony, a jego żonę do wykonania planu obmyślonego przez zaprzyjaźnionego zakonnika. Dramat kończy się samobójstwem obojga zakochanych w sobie małżonków. Śmierć pary i zamykająca utwór scena pojednania przedstawicieli skłóconych rodzin nad ciałami własnych dzieci to moment przesilenia i zwolnienia tempa wypadków.