Menu Zamknij

Kategoria: Kamienie na szaniec

„Kamienie na szaniec” to opowieść Aleksandra Kamińskiego o ludziach umiejących pięknie umierać i pięknie żyć

   „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego to utwór opisujący przeżycia i relacje harcerzy poświęcających swoje młode lata dla dobra własnego kraju. Młódź ta znalazła się pod niemiecką okupacją. Wtenczas trudno żyło się zwykłym Polakom. Jednak najtrudniej było przetrwać aktywnym, młodym ludziom. Wbrew tak ciężkim czasom stanęli na wysokości zadania. Nie dość, że się nie ugięli, to jeszcze poradzili sobie z uprzednio wyznaczonymi funkcjami. Na skutek panującego zła, wyrośli na zacnych, solidarnych i wspierających swoją ojczyznę ludzi.

Problematyka utworu Aleksandra Kamińskiego pt. „Kamienie na szaniec”

   Książkę Aleksandra Kamińskiego zamykają wyrazy wspaniale tłumaczące kwintesencję tej opowieści, albowiem mówią na temat „ideałów braterstwa i służby”, a także o tych, którzy potrafią „pięknie umierać i pięknie żyć”. Jednakże, podobnie do innych utworów, w dziele tym poruszono pewne problemy, z których wyróżnić można cztery fundamentalne.

Wspólna charakterystyka bohaterów „Kamieni na szaniec” Aleksandra Kamińskiego

   Aleksander Kamiński ukazuje nam pewną załogę równolatków, którym to zaraz przed II wojną światową udało się zdać egzamin dojrzałości. Uczęszczali oni wówczas w stolicy do gimnazjum im. Stefana Batorego. Tworzyli grupę towarzyską, a dodatkowo zespół harcerski zwany „Buki”. Stanowili reprezentację młodzieży inteligenckiej, która żyła w niezłych warunkach, co pomagało im w kształtowaniu się osobowości.

Translate »