Menu Zamknij

Kategoria: Janko Muzykant

Tytułowy bohater z „Janka Muzykanta” Henryka Sienkiewicza

 

   Syn ubogiej komornicy – pewnie matka wychowywała go sama – włosy miał jak śnieg, a kosmyki spadały mu na jasne wytrzeszczone oczka. To wiejskie, chude i cherlackie dziecię, które od narodzin było mizerne i opalone, a chodziło z „palcem w gębie, z wytrzeszczonymi zaklętymi oczyma” w koszulce przepasanej krajką i w słomianym kapeluszu. Brzuch miał chłopczyk zawżdy wydęty, policzki – zapadłe, natomiast oczy – „najczęściej łzami zalane”. Nie wolno pominąć jego „piersi, które wpadały mu coraz głębiej i głębiej”. Zimą Jankowi dokuczał niedosyt pożywienia i ciepła, co tylko pogarszało jego wygląd zewnętrzny. Co prawda po ukończeniu czwartego roku życia nieco polepszył się jego stan zdrowia, aczkolwiek nadal był cherlawy.

Kompozycja noweli Henryka Sienkiewicza o Janku Muzykancie

 

 

  1. Dzieło to jest klasyczną nowelą, opierającą się na jednym wątku – dotyczącym Janka Muzykanta. Jest on kierowany zgodnie z zasadami chronologicznej sekwencji wydarzeń:
    • narodziny Jasia,
    • wyjątkowe zamiłowanie szkraba do muzyki,
    • podziwianie przez chłopczyka wspaniałych skrzypiec,
    • Janek złapany na włamaniu,
    • wyrostek przed sądem,
    • okrutna kara przyczyną końca młodego życia.
  2. Skupienie uwagi na motywie skrzypiec.
  3. Wydzielenie pointy z reszty treści.

Artyzm w dziele Henryka Sienkiewicza pt. „Janko Muzykant”

 

  Bohater został ukazany za pomocą środków, które wyraźnie wpływają na wyobraźnię osoby czytającej oraz na jej uczucia. Przykładem takich zabiegów są cytaty z np. początkowej mowy narratorskiej o Janku: „wątłe to, słabe”. W dziele Sienkiewicza występują także epitety oraz porównania, a dzięki nim zobrazowana została sylwetka chłopca, np. „chuderlawe ciało”.

Translate »