W młodzieńczym dziele polskiego skryby pt. „Świtezianki” nie występuje zbyt wielu bohaterów. Więcej postaci występuje w innej jego balladzie, której tytuł to „Świteź”
Postacie ballady przedstawione zostały na zasadach kontrastu, albowiem już obserwujący, spostrzega młodość strzelca i swoją niewiedzę na temat wieku dziewczyny. Twarz jej bowiem przypomina bladą różę, a wokół niej samej panuje aura tajemniczości. Nie jest wiadome, skąd przybywa i dokąd zmierza. Sekret zostaje odkryty, dopiero gdy przybywa jako nimfa wodna. Właśnie wtedy wyjaśnia się, kim jest – postacią fantastyczną przybywającą z uduchowionego świata.
Natomiast zakochany w tytułowej bohaterce młodzieniec to myśliwy będący jak każdy śmiertelnik z krwi i kości. Nieco porywczy, o czym świadczy jego reakcja na brak doń ufności ukochanej. To ta gwałtowność skłania go do przysięgania jej wierności i zapewniania o swoim uczuciu. Czyni to w taki sposób, że nawet czytelnik nie wątpi w szczerość jego doznań, a nawet jest przekonany o jego dobrych intencjach.