Ballada powstała na samym początku 1821 roku prezentowała zarówno postawę skryby, jak i samą istotę romantyzmu wraz z poglądami tejże epoki na tematy związane ze światem. Wyraża nie tylko kierunek innym pisarzom, ale ukazywała również tok konfliktu między romantykami a klasykami.
Akcja ballady Adama Mickiewicza pt. „Romantyczność” toczy się za dnia na terenie „miasteczka”.
Czymże byłaby poezja bez środków językowych?
Przecież ich zadaniem jest wywołanie u czytelnika zamierzonych wzruszeń, wybudzenia jego fantazji i obudzenia skrywanych uczuć. Bodajże żaden poeta nie jest w stanie sobie wyobrazić świata literatury, w którym brakuje środków poetyckich. Tak też było z Adamem Mickiewiczem.
Narracja wykazuje tutaj podekscytowanie. Relacjonowanie przebiega na żywo. Poeta zarówno przyśpiesza, jak i zwalnia. Zauważa się także niedociągnięcia, niedomówienia. Relacja więc jest pełna przerw, zrywana, dzięki czemu tajemnicza, romantyczna.
Wstęp utworu „Romantyczność” Adama Mickiewicza to cytat z „Hamleta” Szekspira: „Zdaje mi się, że widzę… gdzie? | Przed oczyma duszy mojej”.
-
Karusia – straciła swojego narzeczonego, oblubienica Jasia.
-
Duch Jasia – ukochany dziewczyny, ukazujący się jej po swojej śmierci.
Adam Mickiewicz swój patriotyzm wyrażał za pomocą papieru i pióra. Nic dziwnego, że jego twórczość nie była obca Polakom żyjącym w drugiej połowie XIX wieku. To właśnie o jego dziełach wspominali inni pisarze. Jednymi z wielu byli: Henryk Sienkiewicz, Stefan Żeromski.
Nie da się ukryć, że ta tragiczna mickiewiczowska kreacja znacznie wpłynęła na myślenie ludzkie w XIX wieku. Nie liczyła się ona ani z prawami ludzkimi, ani z boskimi. Niektórych czarowała, a niektórym dowodziła o człowieczym popłochu.
Adam Mickiewicz to bezspornie poeta romantyzmu. Nic przeto niespotykanego, iż właściwie z duchem tej epoki zasięgał inspiracje do własnych utworów z opowiastek, wierzeń ludowych i legend. Z biografii literata wynika, że swoje młode lata spędził na Litwie, gdzie zainteresował go folklor ludu zarówno tego litewskiego, jak i na Białorusi. Bez wątpienia urzekał się światem niewidocznym dla oczu, fantastyką. Nie przechodził z obojętnością wobec mądrości i myśli zacnych zawartych w tychże podaniach, opowieściach.
Postępowanie Konrada właściwe jest postawie greckiego tytana – Prometeusza. Dlaczego?