Pisarka nazwała zarówno sam utwór „Gloria victis”, jak i cały cykl nowel dotyczący czasów powstania styczniowego. Tytuł ten oznacza „Chwała zwyciężonym”. Z pewnością jednak nie miała na myśli tych, którzy się poddali. Mowa raczej o ludziach, którzy odznaczyli się męstwem, czynami na miarę bohatera, poświęcili się dla dobra kraju.
Nowela to gatunek epicki. Wyróżnia się on krótką treścią. Na domiar tego oznacza się jednym lub kilkoma głównymi bohaterami i jednym miejscem akcji. W takim dziele zredukowana zostaje liczba wątków, opisów przyrody.
Tytułem noweli Elizy Orzeszkowej jest łaciński zwrot. Tłumaczymy go na nasz ojczysty język jako „chwała zwyciężonym”. Po raz pierwszy słowa te padają pod koniec książki. Wykrzykuje je wiatr po wysłuchaniu opowieści o powstańcach. Zawołanie to jest wyrazem szacunku dla ludzi, którzy walczyli i polegli w bitwie.
Sama treść utworu „Gloria victis” stworzona została już w 1888 roku. Powstała na podstawie osobistych wspomnień z okresu zrywu styczniowego. Jednakże nie mogła od razu zostać opublikowana. Musiała oczekiwać złagodzenia cenzury i dopiero po roku 1905 możliwe było ukazanie się jej drukiem. W 1910 roku dzieło Orzeszkowej znalazło się w zbiorze nowel, od którego pochodzi jego tytuł.
