Wiek XVI to „złoty wiek” dla sztuki, kultury i piśmiennictwa polskiego, rozwoju gospodarki, struktur ustrojowych i społecznych, świadomości oraz ideologii.
Ustalenie daty początku odrodzenia jest utrudnione przez różny rozwój dziedzin artystycznych i kulturalnych. Twórczość literacka w naszym języku ukształtowała się dość późno, na początku bowiem stosowano język łaciński (K. Janicki – „O sobie samym dla potomności”.
Odrodzenie w Polsce to epoka, której zalążków należy szukać w drugiej połowie XV wieku, wśród prekursorów tegoż prądu, np. Grzegorza z Sanoka, Jana z Ostroroga, Jana z Ludziska czy Biernata z Lublina.
Przełomem w polskim odrodzeniu stał się rok śmierci Mikołaja Kopernika i wydania jego najważniejszego dzieła „O obrotach sfer niebieskich”. To wówczas od 1543 roku rozpoczął się przypływ sporej fali odrodzenia. Trwała ona do śmierci Jana Kochanowskiego, czyli do 1584 roku. To w tym okresie tworzyli: Mikołaj Rej, Andrzej Frycz Modrzewski, Łukasz Górnicki, Marcin Bielski i Mikołaj Sęp-Szarzyński.
Wraz ze śmiercią autora fraszek, trenów czy pieśni i nadejściem zapowiadającego barok Sępa-Szarzyńskiego nastąpiła fala schyłku polskiego renesansu. Wtenczas autorami był Szymon Szymonowica i Sebastian Klonowica. Ten pierwszy pisarz stworzył „Sielanki”. Natomiast ten drugi – przede wszystkim reprezentował literaturę mieszczańską.