Opowiadanie to składa się z dwóch fragmentów, pierwszym jest obraz P. Bruegela pt. „Upadek Ikara” ukazujący moment śmierci tego bohatera greckiego, drugim zaś opisane wieczorne zdarzenie w okupowanym mieście.
Pisarz zdecydował się na dokładny, choć nieco różniący się od rzeczywistości, opis Warszawy. Z tego też powodu czytelnik ma wrażenie autentyczności i profesjonalizmu skryby. Dodatkowo, dzięki ulicznym rozmowom, kweresowi z zatłoczonych tramwajów, krzyków sprzedawców odczuć można coraz to większe napięcie. Na domiar tego odpoczywający w ogródku ludzie i uroczo śpiewające ptaki na drzewach stanowią przeciwieństwo śpieszącego się tłumu. Siedzące istoty ludzkie i ptactwo ukazują towarzystwo, natomiast lud – samotność, albowiem wśród niego panuje odłączenie; pełno z nich nie ma ze sobą rzeczywistego kontaktu, zasłyszane dźwięki są dla ogółu nieznaczące, a naokoło obserwuje się znaczny pośpiech, który zaburza naturalność i harmonię.
W utworze spotykamy się jeszcze z innymi kontrastami. Mowa tutaj chociażby o bezbronności chłopca wobec brutalnej niemieckiej polityki albo nieszczęście jednostki przy obojętności reszty, czy też bierność przyzwyczajonego do śmierci gminu w przeciwieństwie do zaangażowania artysty niemogącego się pogodzić z takim obrotem sprawy.