Odrodzenie włoskie to czas niezwykłych osiągnięć i w malarstwie, i w rzeźbie, i w architekturze. Zwyczaj artystyczny renesansu cechował zarówno spokój i harmonia, jak i umiar, prostota i proporcja.
W architekturze liczyła się przede wszystko doskonała proporcja, piękne zdobnictwo. Wprowadzono więc linie poziome, arkadowe dziedzińce, attyki, duże balkony, skrzyńce, sklepienia z ornamentami w tynku, lunety. Ściany zaś ozdabiano freskami, fryzami, a nawet sgraffitami.
Sztuka miała nade wszystko służyć człowiekowi. W stylu odrodzenia najczęściej budowano: kamienice, ratusze, dwory, zamki, kaplice (np. kaplica rodowa Zygmunta I Starego na Wawelu).
Malarstwo, rzeźba ujawniały zwłaszcza ludzi żywot. Sztuka próbowała ukazać piękno istoty ludzkiej, człowieka w kontekście całej natury jego głównego podmiotu. Artystami doby renesansu byli: Leonardo da Vinci, Michał Anioł Buonarroti, Rafaelo Santi, Donato Bramante, Piotr Bruegel Starszy, Łukasz Cranach.
Z pewnością instytucja mecenatu, czyli opieki nad wybitnościami (nazwa od opiekuna artystów i przyjaciela Horacego z I w. p.n.e. z Rzymu – Mecenasa) przyczyniła się do wykształcenia sporej liczby talentów. Miało to wielki wpływ na osiągnięcia ówczesnej kultury i sztuki.