Bolesław Leśmian (właściwie to Lesman) urodził się najprawdopodobniej 22 stycznia 1877 roku w Warszawie w środowisku spolszczonej inteligencji żydowskiej. Pochodził z rodziny urzędniczej.
Leśmian dzieciństwo i młodość spędził w Kijowe, dzięki czemu później ukraińska natura wpłynie na jego twórczość. To właśnie potulne ubóstwienie przyrody widoczne jest w cyklu „Nieznana podróż Sindbada Żeglarza”. Tak gimnazjum, ja i studia ukończył na Ukrainie. Otrzymał wykształcenie prawnicze. Przez niedługi okres swojego życia pracował w biurach dawnej kolei warszawsko-wiedeńskiej, acz jego prawdziwą pasją była literatura.
Poezja pochłaniała go już od najmłodszych lat. Jeszcze za czasów studiowania podejmował się pisania wierszy i poematów. Pisał wówczas w języku rosyjskim. W latach 1903-1914 podróżował po Francji i Włoszech. Spotkał się tam z ówczesnymi europejskimi prądami literacko-artystycznym (modernizm, parnasizm, symbolizm). W międzyczasie, bo w 1905 roku zawarł związek małżeński z młodą malarką – Zofią Chylińską.
Do warszawskiego środowiska literackiego został wprowadzony przez wuja – Antoniego Langego. Tek też po powrocie do kraju współpracował z Zenonem Przesmyckim – redaktorem „Chimery”, czyli pisma polskiego modernizmu. W tym czasie skryba udzielał się również w życiu kulturalnym i artystycznym Łodzi i Warszawy. Wraz z Kazimierzem Orlińskim założył nowatorski Teatr Artystyczny w Warszawie, gdzie pełnił funkcję reżysera. W latach 1912-1914 przebywał we francuskiej stolicy, a w czasie I wojny światowej kierował literackim Łódzkim Teatrem Polskim.
Oczywiście w 1933 roku na członka PAL, czyi Polskiej Akademii Literatury, wybrano Bronisława Leśmiana. Dzięki temu możliwe było dlań nawiązanie kontaktów ze środowiskami „Skamandra”, „Wiadomości Literackie”.
Z powodu problemów finansowych zmuszony został do przeprowadzenia się do Hrubieszowa, gdzie pracował jako rejent, a później do Zamościa.
Zmarł 5 listopada 1937 roku, dwa lata przed II wojną światową. Został pochowany na Powązkach.
Ukazały się jego cztery tomiki wierszy (trzy za jego życia): „Sad rozstajny” w 1912 roku, „Łąka” w 1920 roku, „Napój cienisty” w 1936 i ostatni „Dziejba leśna” w 1938. Najsłynniejsze utwory to „Urszula Kochanowska”, „Dusiołek” i „W malinowym chruśniaku” zaśpiewany przez Marka Grechutę. Jednakże Bolesław Leśmian to również, o czym warto pamiętać, autor niesamowitych baśni dla dzieci. Przykładem są chociażby „Przygody Sindbada Żeglarza” (1913) czy „Klechdy polskie” z 1965 roku.