Ballady i romanse to cykl utworów poetyckich stworzonych przez polskiego wieszcza w latach 1819-1821. Wydano go w 1822 roku w tomie I Poezji. Najpierw umieszczono wiersz „Pierwiosnek” oraz balladę „Romantyczność”, którą uznano za uzewnętrznienie polskiej epoki romantycznej. Stąd też za początek romantyzmu na polskim obszarze uważa się datę wydania mickiewiczowskiego zbioru dzieł.
Bohaterka „Romantyczności” Adama Mickiewicza wydaje się zdziwaczała, gdyż widzi swojego zmarłego narzeczonego w biały dzień, chociaż dla niej panował mrok. Spotykamy się tutaj z aberracją zachowania. Z jednej strony postać ta skowyczy, z drugiej raduje się, a to z kimś rozmawia, a to coś łapie w powietrzu. A przecież nie ma przy niej ani jednej żywej duszy! Obserwujący ludzie wierzą, iż nie inaczej, obok dziewczęcia znajduje się widmo Jaśka. Czereda poprzez intuicję wyczuwa, obecny naokoło Karusi, świat zmarłych.
„Romantyczność” Adama Mickiewicza to ballada odzwierciedlająca dysputę klasyków z romantykami.
Ballada powstała na samym początku 1821 roku prezentowała zarówno postawę skryby, jak i samą istotę romantyzmu wraz z poglądami tejże epoki na tematy związane ze światem. Wyraża nie tylko kierunek innym pisarzom, ale ukazywała również tok konfliktu między romantykami a klasykami.
Akcja ballady Adama Mickiewicza pt. „Romantyczność” toczy się za dnia na terenie „miasteczka”.
Czymże byłaby poezja bez środków językowych?
Przecież ich zadaniem jest wywołanie u czytelnika zamierzonych wzruszeń, wybudzenia jego fantazji i obudzenia skrywanych uczuć. Bodajże żaden poeta nie jest w stanie sobie wyobrazić świata literatury, w którym brakuje środków poetyckich. Tak też było z Adamem Mickiewiczem.
Narracja wykazuje tutaj podekscytowanie. Relacjonowanie przebiega na żywo. Poeta zarówno przyśpiesza, jak i zwalnia. Zauważa się także niedociągnięcia, niedomówienia. Relacja więc jest pełna przerw, zrywana, dzięki czemu tajemnicza, romantyczna.
Wstęp utworu „Romantyczność” Adama Mickiewicza to cytat z „Hamleta” Szekspira: „Zdaje mi się, że widzę… gdzie? | Przed oczyma duszy mojej”.
Karusia – straciła swojego narzeczonego, oblubienica Jasia.
Duch Jasia – ukochany dziewczyny, ukazujący się jej po swojej śmierci.
