W przestworzach mickiewiczowskich „Ballad i romansów” brak jest jakichkolwiek podziałów. Wszystko jest sobie równe.
Nie ma podziału na klasy społeczne, gdyż wszyscy, niezależnie od stanu, majątku i stanowiska, są sobie równi. Natomiast świat irracjonalny jest równy temu, w którym żyjemy.
Bohaterowie to zwykle ludzie prości, zwyczajni. Za sprawą autora uczestniczymy w przemianach postaci w istoty tajemnicze. Kreacje są bogate wewnętrznie, dzięki czemu ukazuje się nam nieznany uprzednio świat. Zarówno społeczność jako całość, jak i jednostka jako człowiek dąży do sprawiedliwości.
Tak też głównymi cechami ballad były: ludowość, fantastyka, nastrojowość, tajemniczość, wybiórczość brak wszechwiedzącego narratora, synkretyzm i potoczny język.