Na sam początek należy zrozumieć znaczenie słowa „geniusz”. Według różnych słowników oznacza to człowieka wybitnego w pewnej dziedzinie. Taka błyskotliwość pozostaje niezrozumiała dla innych, których nie charakteryzuje ta iskra boża. Czy zatem człowieka można nazwać geniuszem niesienia pomocy?
Po pierwsze, istota ludzka od dawna próbuje wspierać innych, gdyż w jej interesie nie leży samotność. Większość ludzi lubi towarzystwo, zatem nawiązuje z innymi kontakty, a nawet spędza ze sobą większość swego życia. Oczywiście zawsze znajdą się tacy, którzy odstają od pozostałych, ale jak wiadomo – wyjątki potwierdzają regułę. Tylko czy tych samotników nie jest coraz więcej?
Po drugie, czy dana osoba pomaga bezinteresownie? Jeśli nie, to trudno to nazwać faktycznie pomocą. Biznesmeni często reklamują siebie i swoje korporacje, dając tzw. darowizny na rzecz potrzebujących. Wówczas liczą na poklask społeczności i przypływ klientów. W związku z tym należy odróżnić takich ludzi od tych, którym naprawdę na sercu leżą inni.
Po trzecie, wolontariusze poświęcają swój cenny czas, żeby tylko pomóc innym odnaleźć się w tym nie zawsze przyjaznym świecie. Wykonują najwięcej pracy, więcej od jakichkolwiek władz organizacyjnych. Jednak jest ich coraz mniej, gdyż coraz mniej czasu ma jednostka na realizowanie własnych celów, a co już mówić o celach wyższych.
Po czwarte, biorąc jednak pod uwagę, iż geniusz jest mało spotykany, trudno nazwać tym słowem ogół ludzi. Dla kogo działania charakterystyczne dla ludzkości wydają się nadludzkie? Czy zwierzęta pomyślą o nas jak o istotach ponad homo sapiens?
Podsumowując, czyniono już wiele, aby pomoc była czymś naturalnym i powszechnym. Mało kto nie pomaga, ale XXI wiek zaczyna nie sprzyjać takim przedsięwzięciom. Podawanie komuś pomocnej ręki nie jest już niczym niezwykłym, ale to może ulec zmianie. Nie każdego może być w przyszłości na to stać. Nadal jednak pomoc płynąca od kogoś przez całe jego życie stanowi dopiero faktyczny człowieczy esprit.
Karolina W. kl. VI (szkoła podstawowa)