Menu Zamknij

Język w powieści pt. „W pustyni i w puszczy” Henryka Sienkiewicza

 

   „W pustyni i w puszczy” to powieść czytelna, co oznacza, iż utwór ten jest zrozumiały dla najmłodszych czytelników. Pisarz posłużył się pięknym i literackim językiem, który uznawał za nader ważny w powieściach dla dzieci i młodzieży, a jednocześnie prostym.

 

 

   Skryba bardzo przywiązywał wagę do egzotyki Afryki i ukazał jej zalety i przywary za pomocą (równie niezwykłego jak tamtejsze obszary) języka. Odbiorca jednak nie ma kłopotu, gdyż wszelkie nieznane mu wyrazy są mu objaśnione.

 

   Największa liczba obcych słów pochodzi z języka arabskiego. Są to takie słowa jak: umbaja (wielka trąba z kła słoniowego), uled (chłopiec) czy bint (dziewczynka). Obok tych egzotycznych wyrazów występują te z języka Ki-swahili. Posługuje się nim Kali, Mea i Staś. Oto kilka wyrazów: kubwa (wielki pan), simba kufa (lew zabity).

 

 

   Obce wyrażenia mają miejsce przede wszystkim w rozmowach postaci, ale zdarza się, iż posługuje się nim sam narrator. Henryk Sienkiewicz zastosował również przypisy, podając łacińskie nazwy roślin czy zwierząt, a także informacje o opisywanych przez swoją osobę zagadnieniach. To właśnie dzięki nim czytelnik z łatwością poznaje znaczenie takich wyrażeń jak „Allach akbar!”, zatem nie powinien odczuwać dyskomfortu w czasie zapoznawania się z dziejami przewodnich bohaterów.

 

Translate »