Adam Mickiewicz nie uczynił z narratora istoty wiedzącej o wszystkim. Wręcz przeciwnie, wie mniej, niż ci, o których mówi. Pyta: „Jakiż to chłopiec piękny i młody?” albo „Jakaż to obok dziewica?”. Narrator zdaje relacje podczas dziejących się właśnie zdarzeń, czyli jest ich świadkiem.
Ożywia i buduje dynamikę za pomocą sporej liczby czasowników, krótkich i zwykle wykrzyknikowych zdań. Z czasem relacjonujący coraz mocniej poddaje się emocjom, by w końcu się uspokoić. Dzięki przejrzystości języka, którym się posługuje, daje do zrozumienia, że jest tamtejszym mieszkańcem.
W utworze poety występuje też prosta, regularna rytmika utworu, przywodząca na myśl piosenki ludowe i symultanicznie sugerująca, że właśnie taką pieśnią stała się ballada Mickiewicza.