Dzieło Elizy Orzeszkowej stanowi krytykę fałszywej filantropi. „Dobra pani” ukazuje nam następstwa takiej „miłosierdzia”.
W noweli wykazywane są egoistyczne pobudki i bezduszne postępowanie egocentryków, którzy mają się i chcą uchodzić za „dobrych” ludzi. Działalność takich osób wyrządza straszliwą szkodę, nieodwracalne zmiany w psychice podopiecznych, zwłaszcza dzieci.
Końcowy obraz Helci śpiącej na ganku opustoszałego dworku pani Eweliny z psinką Elfem w ramionach jest wzruszającym i wymownym oskarżeniem zabawy w filantropię oraz braku konsekwencji i odpowiedzialności za podejmowane wybory osób zamożniejszych, żyjących przecież w strefie ludzi bardziej wykształconych.