Po I wojnie światowej zmianie uległa mapa terytorialna starego kontynentu. Nie tylko Polska odzyskała w tamtym czasie suwerenność. Jednakże po 123 latach podległości, odzyskanie wolności stało się jakby momentem przełomowym dla Polaków.
Nasi przodkowie byli szczęśliwi i pełni entuzjazmu wobec nowych czasów, wywalczonej niepodległości. Zamierzali przekuć w czyn idee znakomitych umysłów polskich zarówno w ojczyźnie, jak i poza nią. Powołali instytucje publiczne oświaty, sądownictwa, administracji itd. Oczywiście ziemie polskie, należące przedtem do trzech zaborców, miały inne ustawodawstwa. To, co łączyło krajan do tej pory, to m.in. bogata kultura.
Podczas organizowania państwa na nowo, pojawiły się konflikty wewnętrzne. Sytuacja ta przypominała walkę o władzę. Spowodowało to rozdzielenie się sił politycznych na mniejsze partie. Rozpoczął się okres wielu partyjnych ugrupowań. Żadna jednak grupa nie miała większości w sejmie. Nie zamierzając rezygnować z rządzenia, wchodzono w różne układy i koalicje. Doszło do kryzysu rządów i parlamentów. Od 1919 do 1925 roku Polska miała 17 gabinetów, przy czym każdy z nich nie trwał nawet pół roku.
Jakby tego było mało, Polsce przyszło walczyć na południu, zachodzie i wschodzie oraz stoczyć najważniejszą walkę o tworzące się polskie państwa – z bolszewikami atakującymi Warszawę, by później podbić resztę Europy.
Wyobraźmy sobie, że żyjemy w tamtym czasie. Ekonomia państwa wygląda coraz gorzej. Nastroje społeczne się pogarszają, albowiem w kraju wszystko jest drogie. Do tego pieniądz polski szybko traci na wartości, bilans handlowy jest bezustannie na minusie. Narodowy przemysł pokonuje konkurencja, która zyskuje następne rynki polskie za granicą.
Rośnie liczba bezrobotnych i strajkujących. Rośnie kryzys gospodarczy. Ludzie są na granicy wytrzymałości. W końcu obywatele nie wytrzymują. W listopadzie 1923 roku następują krwawe wydarzenia. Starli się wówczas robotnicy z policją.
Polscy artyści gruntownie obserwowali ówczesne realia i dość krytycznie ocenili tamtejsze zdarzenia. Wewnętrzny zastój i polski chaos zdecydował się opisać m.in. Stefan Żeromski. Cały ten ojczysty bałagan odpowiednio przedstawił w swoim ostatnim dziele pt. „Przedwiośnie”. To właśnie rozczarowanie pisarza panującą rzeczywistością, miłość do ojczyzny i niepokój o nią spowodowało napisanie przez skrybę tegoż utworu. Nie należy zapominać, że podjął się on także szukania rozwiązania, które w końcu dałoby Polakom upragnioną ojczyznę.
Rzecz jasna każdy Polak winien zapoznać się z dziełem tego skryby, albowiem warto gruntownie przyjrzeć się tamtej rzeczywistości oczami żyjącego wówczas autora i zrozumieć problematykę Polaków, z których się przecież wywodzimy. To od nich możemy się nauczyć wiele, zapewne więcej, niż nam się może wydawać. Istotne, abyśmy choć po szkodzie stali się mądrzejsi. Jeśli nie wyciągniemy z tamtego okresu należytych wniosków, wcześniej czy później przestaniemy istnieć.