Takiż, jak on, skryba powinien być pieśniarzem ludowym, prorokiem, który poprzez hart własnego ducha, posiadaną iskrę bożą i dzięki silnemu zapałowi, słowem jest wzorem dla ludu.
To jego zadaniem jest pomoc w doprowadzeniu do zamiany wodzów politycznych podbitej populacji, a do tego czasu ma zastępować społeczności jej przywódców. To poprzez swoją twórczość wskazuje innym drogę i prowadzi ludzi we właściwą stronę. Utwór poetycki, który jest poezją narodową, Adam Mickiewicz nazwał „wieścią gminną” oraz „arką przymierza”. Arka to strażnik „pamiątek kościoła”. Czymże jest ten kościół? To nie jakaś tam budowla. Mowa tutaj o świątyni tradycji, wspólnoty, w której przede wszystkim liczy się solidarność zespołowa.
Dzięki poecie kultura językowa okazuje się trwalsza od materialnej, a jego dzieło wzbudza poczucie wspólnoty wśród rodaków. Dlatego też twórca poematu jest jak Noe. Stoi on na straży tego, co istotne, rodzime. Gdyby nie jego działania, kultura nie mogłaby przetrwać przez kolejne pokolenie.