Jak w każdym mickiewiczowskim dziele także i w „Świteziance” odnaleźć można wiele środków stylistycznych.
Stałą rolę w ukształtowaniu atmosfery grozy pełnią takie epitety jak: „dzikie brzegi”, „srebrna topiel”. W sumie jest ich aż 65. Natomiast klimat liryczny budują innowacyjne jak dla romantyków, wyrażenia, np. „sina woda” czy „wstydliwa kochanka” oraz zestawienia całkiem sentymentalne, jak np. „błędny urok”, „luba dziewczyna”.
Wyrazy dźwiękonaśladowcze, chociażby „wiatr zaszumiał” i „wietrzyk świsnął” dodają nadzwyczajnego nastroju balladzie. Spotykamy też sporo porównań, np. ciuchy dziewicy zostały porównane do lekkiej mgły, a twarz do wyblakłej róży.