Dzieła pilota – Antoine’a są znacznie powiązane z jego życiem, gdyż zawarł w nich przeżycia lotników. Kreując postaci, nadawał im swoje doświadczenia życiowe i własne myśli humanistyczne. „Mały Książę” nawiązuje też do wydarzeń z życia pisarza, które miały miejsce dwa lata przed II Wojną Światową, kiedy to przymusowo lądował na pustyni, gdzie wraz ze swoim towarzyszem – mechanikiem spędził kilka dni. Szczęśliwie, z opresji wyciągnęła ich przejeżdżająca tamtędy karawana.
Fabuła lektury dzieli się na trzy wątki. Pierwszym jest ten realistyczny, wyznaczający katastrofę lotniczą i ukazujący wymuszone lądowanie oraz osiem dni spędzonych przez lotnika – narratora na Saharze. Drugim – baśniowy, pokazujący wędrówkę po fantastycznych planetach, co trafia w gust najmłodszych. Trzeci wątek stanowi przemiana postaci, w której swój udział mają inni bohaterowie: róża, lis czy lotnik.
Książka przekazuje czytelnikom prawdę na temat wartości, jaką posiada praca nad sobą. Dzięki niej możemy poznać, czym jest braterstwo i czułość, a nawet zaakceptować własną śmierć. Za sprawą systematyczności i ciężkiej pracy nad swoją osobą, umożliwiamy sobie pełny rozwój własnego „ja”, co powinno być dla nas kwestią mającą pierwszeństwo. Wykształcona osobowość zrzuca z siebie otoczkę bierności i nie czuje się już samotna, zwłaszcza kiedy czyni to zgodnie z regułami życzliwości, poświęcenia ofiary, miłości i odpowiedzialności za przyjaciół.
Czym jest omawiana powieść? Każdy ma własne zdanie i tyle, ile jest ludzi, tyle może być różnych odpowiedzi. Według mnie wszystko wskazuje na to, iż przesłanie tego dzieła ma wiele znaczeń i człowiek, co pewien czas czytając ten utwór, jest w stanie zrozumieć coraz więcej. To jest bajka o kimś, kto znalazł coś, co dla dorosłych jest niemożliwe – wodę na pustyni. To utwór zachwycający człowieka w każdym wieku, a jednocześnie wskazujący metody zachowania w ludziach humanitaryzmu. Przede wszystkim jednak jest to książka opisana oczyma dziecka spoglądającego na sztuczny, mechaniczny, pełen paradoksów i absurdów świat, do którego będzie zmuszone, jeśli nie zmienią niczego w nim dorośli, podążyć w niedalekiej przyszłości, niczym kiedyś skazaniec czekający na pokój, w którym odbywała się kara śmierci.
„Mały Książę” uwypuklając przywary świata dorosłych, kładzie nacisk na zbytnie przekładanie swojej energii i pracy na to, co niepotrzebne. Zaznacza, iż nawet dzieci widzą, jak tracenie czasu na sprawy, które w ogóle nie powinny zaprzątać głowę, wprowadzają chaos w koegzystencji dojrzałych cieleśnie istot ludzkich. Ukazuje też dorosłość jako planetę pracy pozbawioną człowieczego aspektu.