Stefan Żeromski, pisarz nieznany na świecie tak, jak w Polsce, pisał w sposób zrozumiały wyłącznie dla swoich rodaków.
Nieobojętne skrybie były problemy, z którymi borykał się jego kraj. Poruszał kłopoty zwykłych Polaków. Mimo porażek jego bohaterów postacie te odnoszą także zwycięstwo, te wewnętrzne, pozostają bowiem do samego końca w zgodzie z samymi sobą.
„Przedwiośnie” ukazało się w 1925, czyli w roku śmierci Żeromskiego. Utwór ten jest polityczny, gdyż zajmuje się sprawami i społecznymi, i gospodarczymi trapiącymi ówczesne społeczeństwo. Jednym z takich problemów było bytowanie krajan za granicami państwa czy też konieczność opuszczenia kraju. Powieść tego literata prawi o rewolucji społecznej.
Pisarz podjął się napisania tej powieści ze względu na zawód Polaków i własny kondycją wolnej Polski. Obawiał się o swoją ojczyznę i rodaków. „Przedwiośnie” to wyrażenie troski autora o przyszłość narodu i niepohamowaną chęć zmiany sytuacji w swojej krainie. To skłania powieściopisarza do przedstawienia możliwości istnienia innej drogi dla wyzwolonego kraju.
Powstanie i ukazanie się „Przedwiośnia” wywołało wiele dyskusji w Polsce. Powieść miała i wielbicieli, i przeciwników. Doszło do tego, iż pisarz obawiał się o swoje i bliskich życie. Nienawiść doń, brak zrozumienia książki i ślepota ogarniająca poniektórych przyczyniła się do zniszczenia ostatnich chwil życia autora.
Z czasem dzieło to okazało się nie tylko ulubioną pozycją w polskiej literaturze, ale także znalazło swoje miejsce w światowej. „Przedwiośnie” przetłumaczono na wiele języków. Doczekało się także ekranizacji. Następni pisarze wykorzystywali do swoich prac pewne tematy z tegoż utworu. Przede wszystkim nie obcy był im mit o szklanych domach, o których z entuzjazmem opowiadał synowi Seweryn Baryka.