Wszyscy coś czujemy za sprawą tego, co nas spotyka w naszym życiu. Znamy całą gamę odczuć: szczęście, radość, zadowolenie, obojętność, niepewność, skutek, płacz, rozpacz. Znamy smak tak satysfakcji, jak wstydu.
Omawiana praca stanowi zasadniczą formę opisu, choć wcale nie taką łatwą. Ta forma wypowiedzi opiera się na drobiazgowym ukazaniu fragmentów składowych rzeczy przedstawionej dzięki zaznaczeniu jej najważniejszych, wyróżniających się cech. Należy zobrazować jak najbardziej wiernie to, co opisujemy. Używamy przy tym dużo rzeczowników i przymiotników. Przydają się epitety i komparacja z innym przedmiotem.
Najczęściej opisujemy człowieka lub postać z literatury. W celu przedstawienia postaci należy znać jej nie tylko wygląd, ale także cechy odróżniające ją od innych osób.
Pamiętając o coraz to innych rzeczownikach, epitetach, porównaniach należy ukazać detale, elementy wchodzące w skład wnętrza.
Istnieją dwa typy takiego opisu. W jednym dominować może spojrzenie rzeczowe, czyli poinformowanie o faktach. W drugim ważna jest metoda ujęcia tych danych.