Bolesław Leśmian to twórca ballad, który tworzył fabuły, by wywoływały refleksje na tematy egzystencjalne. Toteż dzieła te można nazwać utworami filozoficznymi. Narratorem dzieła pt. „Dziewczyna” jest sam autor ballady. Dlaczego? Sugeruje to język narracji, który nie jest stylizowany na ludowy.
Towarzysząca nam od wieków literatura stanowi nie tylko łączną część życia człowieczego i kultury, ale również jest wynikiem poszukiwania odpowiedzi na najtrudniejsze pytania związane z egzystencjalizmem. Zadawali je nie tylko filozofowie, ale i pisarze, i poeci, i eseiści – wszyscy twórcy literaccy i ludzie sztuki. Historia zarówno literatury, jak i kultury to ciągła chęć poznania świata i samego siebie, a każde dzieło jest próbą odpowiedzenia czym jesteśmy. W ten sposób artyści prowadzili ze sobą dysputę. Okryto też, iż każda kolejna chwila spędzona na nowo z danym tworem potrafi odsłonić w nas samych to, co dotąd było nam nieznane.
Trudno powiedzieć, jak rozumieć poezję Bolesława Leśmiana. Ten dość niesztampowy polski poeta XX wieku tworzył utwory wykraczające poza wszelkie wzorce, które śmią transcendować nie bacząc na uprzednio przyjęte schematy. Nie ulega wątpliwości, także dzieło o tytule „Urszula Kochanowska” otrzymało innowacyjny charakter i w języku pełnym neologizmów oraz archaizmów, i gdy mowa o ilustrowaniu poetyckim.
Bolesław Leśmian to pisarz dwupokoleniowy, który debiutował jeszcze w XIX wieku u schyłku lat 90. Opublikował wtenczas swoje pierwsze teksty poetyckie w „Wędrowcu” i „Głosie”.
Bolesław Leśmian (właściwie to Lesman) urodził się najprawdopodobniej 22 stycznia 1877 roku w Warszawie w środowisku spolszczonej inteligencji żydowskiej. Pochodził z rodziny urzędniczej.
