Streszczenie polega na skondensowanej prezentacji zdarzeń utworu w porządku chronologicznym, aby jasno oświetlić związek przyczynowo – skutkowy.
Przemówienie to zwykle forma wypowiedzi mówiona, acz przygotowując się do niej, używamy – pisemnej. Możemy napisać całość przemówienia albo zarys, albo tylko narysować schemat. Przemówienia są: okolicznościowe, przedstawiające daną informację (np. sprawozdawcze), doradcze, sądowe, a nawet takie wyrażające naganę i pochwałę.
Aby być dobrym autorem przemówienia, należy przygotować się od strony merytorycznej i zadbać o właściwy język ciała, mimikę twarzy i ton głosu. To wszystko ma zaciekawić, a nie zanudzić słuchaczy.
Prośba musi mieć charakter przekonujący, autor bowiem nastawiony jest na osiągnięcie celu. Atrybutem jej jest krótkość i rzeczowość. Istotny jest zarówno sposób ukazania powodu napisania prośby, jak i sama przyczyna jej powstania. Dobre umotywowanie naszej prośby daje nam szansę na przekonanie adresata. Niekoniecznie musi dotyczyć spraw oficjalnych.
W opisie tym muszą mieć miejsce:
-
ukazanie przestrzeni i tła danej sytuacji;
-
opis wydarzenia/wydarzeń;
-
przedstawienie atmosfery towarzyszącej omawianej sytuacji.
UWAGA! Chaos jest niewskazany. Zwróćmy uwagę na bogactwo słów zwłaszcza rzeczowników i czasowników. Używajmy wielu: epitetów, porównań. Dodatkowo ukażmy emocje.
Wszyscy coś czujemy za sprawą tego, co nas spotyka w naszym życiu. Znamy całą gamę odczuć: szczęście, radość, zadowolenie, obojętność, niepewność, skutek, płacz, rozpacz. Znamy smak tak satysfakcji, jak wstydu.
Omawiana praca stanowi zasadniczą formę opisu, choć wcale nie taką łatwą. Ta forma wypowiedzi opiera się na drobiazgowym ukazaniu fragmentów składowych rzeczy przedstawionej dzięki zaznaczeniu jej najważniejszych, wyróżniających się cech. Należy zobrazować jak najbardziej wiernie to, co opisujemy. Używamy przy tym dużo rzeczowników i przymiotników. Przydają się epitety i komparacja z innym przedmiotem.
Najczęściej opisujemy człowieka lub postać z literatury. W celu przedstawienia postaci należy znać jej nie tylko wygląd, ale także cechy odróżniające ją od innych osób.
Pamiętając o coraz to innych rzeczownikach, epitetach, porównaniach należy ukazać detale, elementy wchodzące w skład wnętrza.
Istnieją dwa typy takiego opisu. W jednym dominować może spojrzenie rzeczowe, czyli poinformowanie o faktach. W drugim ważna jest metoda ujęcia tych danych.
Autor: Kamelia Grater
Mój braciszek
Pośrodku miasta mieszkała Ania. Miała ona osiem lat. Niedawno urodził jej się braciszek. Czuła, iż rodzice więcej poświęcają czasu Maćkowi, niż jej. A to tata brał go na rączki, a to mama zajmowała się jego karmieniem i przewijaniem. Wszyscy byli zajęci sobą i małym Maciejem, a nią już mało kto się interesował.
