W dziele Żeromskiego zawarta została synteza współczesnej autorowi rzeczywistości, albowiem ukazał on świat ziemiaństwa, chłopów, komorników i proletariatu warszawskiego, by uświadomić Polakom ich położenie, stan zagrożenia, wewnętrzną recesję i dezorganizację, jak również wymagające natychmiastowej interwencji niebezpieczeństwo dla nich i państwa.
Dostrzegamy oskarżenie ziemiaństwa za egoizm, lekceważenie, beztroski i lekkomyślny tryb życia oraz rządu za nędzę, gnębienie mniejszości i ucisk.
Widoczne jest także ostrzeżenie przed możliwą rewolucją z komunizmem oraz konsekwencjami dla rodaków, jeżeli sytuacja kraju nie zostanie ustabilizowana i uzdrowiona.
Zamieszczone jest również pytanie o drogę rozwoju polskiego państwa na przyszłe lata, o to, co czynić, by uchronić kraj przed tragedią, jaki obrać sposób, żeby osiągnąć zamierzony cel. Tak też „Przedwiośnie” otwiera dyskusję ideową na temat przyszłości ojczyzny powieściopisarza. Losy Polski nie są bowiem obojętne autorowi tejże powieści.
Tym sposobem, za pomocą pióra i kartek, Stefan Żeromski – notabene wywodzący się ze wspaniałej rodziny patriotycznej – chciał obudzić ludzi z obojętności, powątpiewania, zobojętnienia i stajni Augiasza, jaką wówczas było ukochane przezeń miejsce. Na jego przykładzie widać, że nie każdy, kto chce zmian, chce doprowadzić kraj do jeszcze gorszej sytuacji. Niestety, w tamtym czasie takich ludzi było zbyt mało. A może po prostu większość milczała? Nie ma nic gorszego od milczenia, bezczynności tych dobrych. I o tym jest powieść tegoż skryby.