Z problematyką związaną z emancypacją kobiet spotykamy się za sprawą ukochanej Judyma. To Joasia podejmuje tematykę kobiet w swoim pamiętniku. Opisuje w nim to, jak ciężko jest osobom płci pięknej być wspaniałą i zarazem wielką pisarką, albowiem zawód ten zarezerwowany jest wyłącznie dla mężczyzn. Stąd jej pragnienie wyzwolenia niewiast.
Inżynier Korzecki to człowiek, który wciąż pracuje nad swoją osobą, aby umieć panować nad sobą, nad swoim ciałem, decydować o własnym ja.
Bohater „Ludzi bezdomnych” – Tomasz Judym, pomimo wszelkich przeciwności losu decyduje się na trudne życie lekarza.
Ta „panna dwudziestokilkuletnia” to „ciemna brunetka z niebieskimi oczami”. Zapewne była urocza, a do tego inteligentna, uczynna, pracowita i przede wszystkim wrażliwa. To guwernantka panienek: Wandy i Natalii. Swoje zajęcie traktowała poważnie i została przyjaciółką domu.
Akcja powieści, której autorem jest Żeromski, rozgrywa się u schyłku XIX wieku. Pierwszy rozdział „Ludzi bezdomnych” przedstawia żywot Judyma, który w Paryżu odbywał praktykę lekarską.
Kompozycja żeromskiej powieści jest albumowa, luźna, a zdarzenia w niej ułożone zostały chronologicznie.
Historia losu gatunku człowieczego złożona jest, tak naprawdę, z trzech podstawowych napędów: zabawy, pracy, walki. Właśnie poprzez pryzmat zabawy, pracy czy walki widzimy otaczający nas świat. Te trzy rodzaje naszej działalności stanowią sens naszego istnienia. Do powszechnych konstrukcji ludzkich myśli należy także ponadczasowy pokup wyszukiwania dla siebie przestrzeni bądź konstruowanie własnego azylu. Budowanie swojej kryjówki to nie tylko odgrodzenie się od zewnętrznego świata, od innych ludzi czy zamknięcie się w czterech ścianach. To przede wszystkim symbol postawionych granic.
Tomasz Judym jest głównym bohaterem powieści Żeromskiego. Ten młody mężczyzna miał „profil o bardzo subtelnej kombinacji rysów”. To właśnie ten „pełen harmonii i jakiejś walecznej siły” wyraz twarzy tak bardzo spodobał się Joasi. Postać ta pochodziła z biednej rodziny robotniczej. Niezbyt dobrze wspomina życie ze swoim ojcem, który nadużywał alkoholu i nigdy nie dbał o swoich potomków.
Dzieło Stefana Żeromskiego pt. „Ludzie bezdomni” to niewątpliwie powieść nastrojowa. Świadczą o tym pewne jego cechy.
