Nowela Henryka Sienkiewicza przyciąga nas swoimi wartościami artystycznymi oraz poznawczymi. Czy jednak tylko to jest w stanie przykuć czytelnika do treści tej książki? Oczywiście, że równie mocno zwraca naszą uwagę sam tytułowy bohater. Co w nim jest tak interesującego, iż stajemy się więźniami na czas czytania noweli?
Polska słynęła w świecie jako nacja wybitnie waleczna, zdecydowana ponosić ofiary dla dobra swojej ojczyzny. Dążenie do wyzwolenia ukochanego kraju spod carskiego panowania Polacy często przepłacali własnym życiem, niepełnosprawnością, stratą dobytku bądź poniewierką poza granicami państwa, a co za tym idzie problemami tak materialnymi, jak psychicznymi.
Pisarz w swojej noweli pt. „Latarnik” ukazał człowieka nieprzeciętnego, wręcz tak niezwykłego, że dziś mogącego się wydawać za nierzeczywistego. Ten wspaniały żołnierz – zacny Polak uparcie bronił swego honoru. Ilu dziś polskich mężczyzn odważyłoby się na walkę w słusznej sprawie? Do tego Skawiński nieustannie wierzył, iż los może się odmienić. A nie było mu łatwo zmierzyć się z rzeczywistością.
Wśród sienkiewiczowskich nowel jest i ta, którą poniektórzy uznają za najpiękniejszą, o tytule „Latarnik”. Utwór ten został oparty na zdarzeniu autentycznym, uprzednio opisanym przez stołecznego dziennikarza podróżującego po Ameryce – Juliana Horaina. Zmienione zostały jeno niektóre szczegóły, jak nazwisko latarnika, które z Sielawa zamieniono na Skawiński.
Dzieciństwo i kariera żołnierska Skawińskiego.
Życie wędrownicze.
Posada latarnika.
To, co wiemy o tytułowej postaci z opowieści o jej dziejach, umożliwia nam postrzeganie jej jako alegorię bytu jej generacji, prokreacji polistopadowej. Losem tego pokolenia była walka, emigracja, wagabunda, tęsknota.
Kreacją wybitnego prozaika był Skawiński. To o nim mowa w tytule utworu. Nim jednak został latarnikiem, wiele wycierpiał, także dla ojczyzny. Jako ułan brał udział w powstaniu listopadowym. Zmuszony do życia na obczyźnie tułał się tu i ówdzie przez przeszło 40 lat. Zwiedził pięć kontynentów. Chociaż gdzieniegdzie poznał kogoś, czuł się samotnie. Nie były to jego radosne koleje. W końcu całą młodość poświęcił Polsce, a potem, w średnim wieku, przyszło mu błąkać się po świecie. Możemy sobie tylko wyobrazić, ile zwiedził nieznanych krain i co wówczas czuł.
Kompozycja „Latarnika” Sienkiewicza składa się:
Czy bohater „Latarnika” powinien być uznany za winnego? A może należałoby go uniewinnić?
