Dramat elżbietański to pojęcie kojarzone z twórczością Szekspira. „Romeo i Julia” nie jest tu wyjątkiem i także należy do gatunku określanego tragedią elżbietańską.
Fabuła szekspirowskiego dramatu opiera się na tragicznej opowieści młodych kochanków. Ich dzieje zależne są od długo już trwającego konfliktu rodziców. Zresztą spór dwu rodów stanowi tło przedstawionych w „Romeo i Julii” wydarzeń.
Warto zauważyć, iż w aktach I, III i V autor zamieścił sceny zbiorowe, w których wzięli udział obywatele Werony i Książę. Taką metodą Szekspir ujawnił podział społeczny, jaki utwierdził się pod influencją konfliktu między ważkimi rodami. Rozlokowanie tychże scen wdraża dodatkowo rytm kompozycyjny i daje czytającemu możność zaznajomienia się z komentarzami sytuacji pochodzącymi od tak zwanej opinii publicznej (tutaj mowa o funkcji chóru w tragedii antycznej).
Rzecz dzieje się we Włoszech w Weronie (większość wydarzeń) i w Mantui (krótki pobyt Romea – scena I akt V). Lokalizacje te bywają równie umowne, jak wszystko w szekspirowskim teatrze.
Kluczową skalą wierszową tegoż dzieła stanowi nierymowany, czyli biały dziesięciozgłoskowiec. Natomiast rymowany występuje we fragmentach poetyckich, np. prologi, pierwsza rozmowa zakochanych. Tym samym zostaje zaznaczona sztuczność miłosnych uniesień prowadzących do deklaracji głównego bohatera w pierwszych scenach utworu.
Precyzyjne datowanie odleglejszych dzieł bywa dość trudne. Dokładnej dat powstania „Romea i Julii” nie znamy, gdyż nie jest poświadczona żadnym potwierdzonym dokumentem z tamtej epoki. W tekście niemal nie ma aluzji. Jedynie słowa niani Marty o trzęsieniu ziemi, zaistniałym przed jedenastu laty, wskazywałyby na rok 1591. Przesłanką kluczową dla ustalenia daty stworzenia utworu stała się analiza języka oraz stylu dzieła.
Silna i zdrowa chłopka to żona chłopa – Klemensa. Kobieta ta była ubogą wieśniaczką najmującą się do plewienia w dworskich ogrodach.
Tadeusz to tytułowa postać utworu Elizy Orzeszkowej. To dwuipółletni, długo oczekiwany syn ubogiego chłopskiego małżeństwa – niezbyt urodziwej Chwedory i barczystego, krzepkiego Klemensa.
Majętna i niezależna od nikogo wdowa wyrwała z domu mularza biedną, acz śliczną małą dziewczynkę. Oderwana ze swojego środowiska Helcia poznaje nowy, ofiarowany jej przez panią Ewelinę Krzycką, świat. Ludziom wokół wydaje się, iż czyn tej pani jest szlachetny, godny naśladowania przez innych. Zresztą taka pomoc udzielana ubogim przez bogaczy nazwana została filantropią i jest chwalona przez wszystkie warstwy społeczne. W tym jednak przypadku mamy do czynienia zaledwie z pozorami.
Dzieło Elizy Orzeszkowej stanowi krytykę fałszywej filantropi. „Dobra pani” ukazuje nam następstwa takiej „miłosierdzia”.