Bolesław Leśmian to twórca ballad, który tworzył fabuły, by wywoływały refleksje na tematy egzystencjalne. Toteż dzieła te można nazwać utworami filozoficznymi. Narratorem dzieła pt. „Dziewczyna” jest sam autor ballady. Dlaczego? Sugeruje to język narracji, który nie jest stylizowany na ludowy.
Ballady i romanse to cykl utworów poetyckich stworzonych przez polskiego wieszcza w latach 1819-1821. Wydano go w 1822 roku w tomie I Poezji. Najpierw umieszczono wiersz „Pierwiosnek” oraz balladę „Romantyczność”, którą uznano za uzewnętrznienie polskiej epoki romantycznej. Stąd też za początek romantyzmu na polskim obszarze uważa się datę wydania mickiewiczowskiego zbioru dzieł.
Bohaterem, wokół którego toczą się wydarzenia w powieści „Przedwiośnie”, jest Cezary Baryka. Dzieciństwo przeżył beztrosko na terenie Rosji, w domu pełnym rodzicielskiej miłości. Dopiero po wybuchu I wojny światowej, kiedy ojcu przyszło uczestniczyć na froncie, jego życie uległo sporej przemianie. Nie dość, że czasy były ciężkie, to jeszcze matka Cezarego nie mogła sobie poradzić z zachowaniem rozpieszczonego dotąd jedynaka. Okazała się być nieasertywna i niekonsekwentna. Syn spędzał więcej czasu poza domem, tułając się ze swoimi koleżkami. Nie w głowie było mu zdobywać wiedzę w szkole. Sam fakt wybuchu rewolucji był dlań czymś pozytywnym. Najprawdopodobniej podobało mu się o, co nieprostolinijne, inne niż dotychczas. W końcu buntowniczy charakter poszukuje tego, co niecodzienne. Stąd od samego początku młody Baryka podchodził do spraw związanych z rewolucją dość optymistycznie, a wręcz entuzjastycznie.
Ula Zalewska to jedna z postaci powieści Ireny Jurgielewicz. Ta ładna i zgrabna dziewczyna przyjaźni się z Pestką, choć zupełnie się od siebie różnią. Zalewska jest półsierotą wychowaną przez ciotki. Nie czuje się zbyt swobodnie w obecności swojego ojca, gdyż ma doń żal. Podłożem jej niechęci do rodzica jest krzywda, którą wyrządził im, odchodząc od matki Uli.
Z problematyką związaną z emancypacją kobiet spotykamy się za sprawą ukochanej Judyma. To Joasia podejmuje tematykę kobiet w swoim pamiętniku. Opisuje w nim to, jak ciężko jest osobom płci pięknej być wspaniałą i zarazem wielką pisarką, albowiem zawód ten zarezerwowany jest wyłącznie dla mężczyzn. Stąd jej pragnienie wyzwolenia niewiast.
Inżynier Korzecki to człowiek, który wciąż pracuje nad swoją osobą, aby umieć panować nad sobą, nad swoim ciałem, decydować o własnym ja.
Bohater „Ludzi bezdomnych” – Tomasz Judym, pomimo wszelkich przeciwności losu decyduje się na trudne życie lekarza.
Ta „panna dwudziestokilkuletnia” to „ciemna brunetka z niebieskimi oczami”. Zapewne była urocza, a do tego inteligentna, uczynna, pracowita i przede wszystkim wrażliwa. To guwernantka panienek: Wandy i Natalii. Swoje zajęcie traktowała poważnie i została przyjaciółką domu.
Akcja powieści, której autorem jest Żeromski, rozgrywa się u schyłku XIX wieku. Pierwszy rozdział „Ludzi bezdomnych” przedstawia żywot Judyma, który w Paryżu odbywał praktykę lekarską.
Kompozycja żeromskiej powieści jest albumowa, luźna, a zdarzenia w niej ułożone zostały chronologicznie.
